ដោយ អ៊ឹម រចនា ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ 24/04/2017
rfi
អ្នកនយោបាយគួរបណ្ដុះវប្បធម៌សន្តិភាព ជាជាងការគម្រាមពីសង្គ្រាម អ្នកនយោបាយគួរបណ្ដុះវប្បធម៌សន្តិភាព ជាជាងការគម្រាមពីសង្គ្រាម
នៅពេលដែលការបោះឆ្នោតកាន់តែខិតជិតចូលមកដល់ ការប្រកួតប្រជែងរវាងអ្នកនយោបាយក៏មានសភាពកាន់តែមមាញឹក ទាំងសកម្មភាព និងជាពិសេសពាក្យសម្ដី។ ពាក្យសម្ដីរបស់អ្នកនយោបាយ ដែលថ្មីៗនេះ បានរាលដាលរហូតដល់ការគម្រាមកំហែងអំពីការផ្ទុះសង្គ្រាម។ ដោយហេតុថា សង្គ្រាមមិនមែនជាអ្វីដែលសង្គមត្រូវការ អ្នកនយោបាយ គួរតែនាំគ្នាបណ្ដុះវប្បធម៌សន្តិភាព និងអហិង្សាវិញ ទើបប្រសើរ។
សង្គ្រាមវិនាសកម្ម និងអំពើហិង្សា គឺជារឿងដែលពលរដ្ឋខ្មែរ និងប្រទេសកម្ពុជាទាំងមូល បានហែលឆ្លងឆ្អែតឆ្អន់ហើយ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ វាបានក្លាយជាស្លាកស្នាមផ្លូវចិត្ត ដែលពិបាកព្យាបាលទៀតផង។ នេះជាបទពិសោធន៍ដែលប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរគ្រប់គ្នា បានយល់និងបានសច្ចាមិនឲ្យជួបទៀត។ ប៉ុន្តែ គេនៅតែលឺជាញឹកញាប់ លទ្ធភាពផ្ទុះសង្គ្រាមជាថ្មី ពីសំណាក់អ្នកនយោបាយ។
ជាការពិតណាស់ សន្តិភាព និងអហិង្សាគឺជាវត្ថុដ៏ពិសិដ្ឋសម្រាប់មនុស្សជាតិ និងជាពិសេសសម្រាប់ប្រជាជាតិមួយដែលឆ្អែតឆ្អន់នឹងសង្គ្រាម ដូចកម្ពុជា។ ថ្វីដ្បិតតែ សង្គ្រាមបានផុតរលត់ពីទឹកដីដ៏កំសត់នេះទៅហើយក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែ វាមិនមែនមានន័យថា សន្តិភាពដែលកើតមាននៅកម្ពុជា មានស្ថិរភាពនៅឡើយទេ។ ពីព្រោះ សន្តិភាពមិនមានន័យត្រឹមការបញ្ចប់សង្គ្រាមស៊ីវិលប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ គេក៏ត្រូវនិយាយផងដែរ អំពីសន្តិភាពផ្លូវចិត្ត។
នៅកម្ពុជា មានបញ្ហា ២សំខាន់ដែលធ្វើឲ្យពលរដ្ឋគ្មានសន្តិភាពផ្លូវចិត្តពេញលេញ។ ទី១គឺ អសន្តិសុខសង្គម។ សកម្មភាពចោរកម្ម លួចប្លន់ គ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ទំនាស់ដីធ្លី និងអយុត្តិធម៌សង្គមមួយចំនួនទៀតគឺជាឧទាហរណ៍ស្រាប់។ និងទី២ គឺជម្លោះនយោបាយ។
ពិតហើយថា បច្ចុប្បន្ននេះឆាកនយោបាយប្រទេសកម្ពុជាបានផ្លាស់ប្ដូរពីសមរភូមិអាវុធមកជាសមរភូមិសន្លឹកឆ្នោតវិញ។ ប៉ុន្តែ យ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកនយោបាយមួយចំនួននៅតែរក្សាទម្លាប់ធ្វើនយោបាយតាមបែបគំនុំសងសឹក និងប៉ែងជើងគ្នាដដែល។ លើសពីនេះទៅទៀត នៅពេលដែលការបោះឆ្នោតកាន់តែខិតជិតចូលមកដល់ ការប្រកួតប្រជែងរវាងអ្នកនយោបាយបានបង្កើនសកម្មភាព រហូតនាំគ្នាលើកឡើងពីការផ្ទុះសង្គ្រាមសារជាថ្មី។
ទាំងនេះនៅតែជាបញ្ហាប្រឈមរបស់កម្ពុជាដដែល ហើយវាងាយនឹងអូសទាញប្រទេសជាតិឲ្យធ្លាក់ក្នុងសង្គ្រាមវឹកវរសារជាថ្មី ប្រសិនបើគេមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ដោះស្រាយទេនោះ។ ជុំវិញបញ្ហានេះ ដំណោះស្រាយសំខាន់បំផុតដើម្បីពង្រឹងសន្តិភាព គឺការបណ្តុះវប្បធម៌ប្រជាធិបតេយ្យ និងអហិង្សា។ វប្បធម៌ពីរនេះគួរតែត្រូវបានបណ្តុះឲ្យចាក់ឬសកាន់តែជ្រៅនៅលើទឹកដីកម្ពុជាជាចាំបាច់។ ចាំបាច់ពីព្រោះថា ប្រជាធិបតេយ្យ និងអហិង្សា មិនត្រឹមតែជារបងដ៏រឹងមាំសម្រាប់ទប់ស្កាត់សង្គ្រាមមិនឲ្យវិលត្រឡប់មកវិញប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ វាក៏ជាគ្រឹះរឹងមាំសម្រាប់កសាងវប្បធម៌សន្តិភាពនៅកម្ពុជាផងដែរ។
ជាការពិតណាស់ បំណងប្រាថ្នាចង់បានសន្តិភាព និងអហិង្សាជារឿងមួយ ប៉ុន្តែ តើគេគួរធ្វើយ៉ាងដូចម្តេចដើម្បីឲ្យក្តីប្រាថ្នានេះក្លាយជាការពិត នៅខណៈដែលអ្នកនយោបាយតែម្តងតែងតែបង្ហាញទង្វើខុសពីសម្តីនិយាយ។ នៅពេលដែលនិយាយអំពីបំណងប្រាថ្នាចង់បានសន្តិភាព អ្នកនយោបាយបែរជាបង្កើតសង្គ្រាមពាក្យសម្តីរហូតដល់និយាយពីលទ្ធភាពសង្គ្រាមគួរឲ្យព្រឺខ្លាចទៅវិញ។
សរុបមកវិញ សន្តិភាព និងស្ថិរភាពសង្គមគឺជាសេចក្តីត្រូវការចាំបាច់បំផុតរបស់ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ។ ប៉ុន្តែ សេចក្ដីត្រូវការចាំបាច់ទាំងពីរនេះ នៅមិនទាន់រឹងមាំនៅឡើយទេ ដរាបណាអ្នកនយោបាយនៅតែគម្រាមពីលទ្ធភាពនៃការកកើតសង្គ្រាម។ ដូច្នេះ ការបណ្តុះវប្បធម៌សន្តិភាព និងអហិង្សាគឺជាការចាំបាច់ណាស់ ដើម្បីឲ្យសង្គមខ្មែរ ដែលទើបងើបផុតពីភាពខ្ទេចខ្ទាំមួយនេះ មានលទ្ធភាពពង្រឹងខ្លួន ដើរឲ្យទាន់គេឯងក្នុងតំបន់។ ហើយប្រសិនបើសង្គ្រាមកើតមានជាថ្មីជាយថាហេតុណាមួយនោះ ច្បាស់ណាស់ថា វាជាការទទួលខុសត្រូវទាំងស្រុងរបស់អ្នកនយោបាយ៕
No comments:
Post a Comment