 |
| និស្សិតបញ្ចប់បរិញ្ញាបត្រកសិកម្មពីសាលាជាតិកសិកម្មព្រែកលៀប
កញ្ញា ឈឹម ចាន់ធី
អនុវត្តការងារជាក់ស្តែងក្នុងកសិដ្ឋានរបស់អង្គការសេដាក (CEDAC)
ក្នុងភូមិព្រៃក្ដួច ឃុំត្រពាំងក្រញូង ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ។
រូបថតថ្ងៃទី៣ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១៥
RFA/Ouk Savborey
|
និស្សិតស្រីម្នាក់បញ្ចប់បរិញ្ញាបត្រកសិកម្មចង់ក្លាយជាកសិករអាជីព
ដោយ អ៊ុក សាវបូរី
2015-09-16 rfa
និស្សិតជាច្រើនក្រោយពីបញ្ចប់ការសិក្សារបស់ខ្លួន មិនបានធ្វើការតាមជំនាញសិក្សានោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ និស្សិតស្រីមួយរូបបញ្ចប់បរិញ្ញាបត្រពីសាលាជាតិកសិកម្មព្រែកលៀប បានស្ម័គ្រចិត្តគ្រប់គ្រងកសិដ្ឋានមួយកន្លែងរបស់អង្គការសេដាក (CEDAC)។ កសិដ្ឋាននោះមានទីតាំងនៅក្នុងភូមិព្រៃក្ដួច ឃុំត្រពាំងក្រញូង ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ ឆ្ងាយពីផ្លូវជាតិលេខ៣ ជាង ៣០គីឡូម៉ែត្រស្ថិតក្នុងតំបន់មិនសូវមានមនុស្សចេញចូលច្រើនឡើយ។
តើនិស្សិតស្រីនោះមានគោលបំណងអ្វី ដែលសុខចិត្តស្នាក់នៅថែទាំកសិដ្ឋានឲ្យអង្គការសេដាក?
អង្គុយផ្ចិតផ្ចង់ពិនិត្យមើលពូជត្រសក់ដែលទុកនៅក្នុងរងបន្លែ កញ្ញា ឈឹម ចាន់ធី អះអាងថា គាត់បានបញ្ចប់បរិញ្ញាបត្រកសិកម្មពីសាលាជាតិកសិកម្មព្រែកលៀប។ គាត់បានចូលទៅអនុវត្តជាក់ស្តែងក្នុងកសិដ្ឋានរបស់អង្គការសេដាក។ កសិដ្ឋាននោះមានទីតាំងក្នុងភូមិព្រៃក្ដួច ឃុំត្រពាំងក្រញូង ស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ។
កញ្ញាបន្តដោយទឹកមុខរីករាយថា ថ្វីត្បិតតែគាត់បញ្ចប់បរិញ្ញាបត្រកសិកម្មពិតមែន ប៉ុន្តែទ្រឹស្ដីដែលបានរៀនចប់នោះ មិនស្មើនឹងការអនុវត្តទេ ទើបគាត់បន្តស្នាក់នៅក្នុងកសិដ្ឋានលើស ៦ខែ។ ក្រោយពីគាត់សុំអង្គការនេះអនុវត្ត ៦ខែរួចហើយនោះ គាត់បន្តស្នាក់នៅក្នុងកសិដ្ឋានអង្គការសេដាក នេះ ដើម្បីចង់ក្លាយជាកសិករអាជីពផង និងរៀនគ្រប់គ្រងកសិដ្ឋាននេះផង៖ «ខ្ញុំទើបរៀនចប់ ខ្ញុំចង់ធ្វើការរកប្រាក់ចំណូលសិន។ ទាក់ទងនឹងបច្ចេកទេស ដូចថាប្អូនរៀននៅសាលា គឺរៀនតែតាមសៀវភៅទេ ដល់ពេលមកនេះអនុវត្តផ្ទាល់ៗអ៊ីចឹង ទាល់តែរៀនបន្ថែមទៀតពីបងៗអ៊ីចឹងទៅ។ រៀនពីការលើករង ការដាំ ការសង់ទ្រើង គឺលួសមែកឈើដែលគាត់កាប់ហ្នឹងយកមកធ្វើ។ អាដាក់ទ្រើងបែបបុរាណ ដំណាំអត់សូវឡើងទេ ហើយផ្លែក៏អត់ច្រើនដូចទ្រើងថ្មីដែរ។ ទ្រើងថ្មី គ្រូបង្រៀន គឺដំណាំតោងឡើងច្រើនជាង ហើយបានផ្លែច្រើនទៀត វាមានកម្លាំងទប់ ហើយណាមួយដូចជាពេលយើងដាក់ស្មៅអីគ្របទៅ វាត្រជាក់គល់ ស្មៅដែលយើងចូកហើយគ្រប»។
ប្រធានអង្គការសេដាក លោកបណ្ឌិត យ៉ង សាំងកុមារ ថ្លែងថា កសិដ្ឋានអង្គការសេដាក ត្រូវការបណ្ដុះសិស្សនិស្សិតដែលចង់ចេះ និងចង់ក្លាយជាអ្នកជំនាញកសិកម្មអាជីព។ លោកថា សិស្ស និងនិស្សិតដែលបានស្នាក់នៅ គឺអនុវត្តបច្ចេកទេសកសិកម្មបន្ថែមលើទ្រឹស្ដីពីសាលាដែលរៀនរួច។ អង្គការនេះបានឧបត្ថម្ភថវិកាដល់ពួកគេ និងឲ្យពួកគេស្នាក់នៅ ព្រមទាំងបណ្ដុះពួកគេឲ្យចេះគ្រប់គ្រងកសិដ្ឋានបន្តទៀត ដើម្បីឲ្យសិស្សនិស្សិតទាំងនេះ ចេះជួយពន្យល់អ្វីដែលគាត់រកឃើញថ្មីនោះ បង្រៀនបន្តទៅកសិកររស់នៅក្បែរ និងសិស្សនិស្សិតជាច្រើនទៀត ដែលបានស្ម័គ្រចិត្តមកហាត់ធ្វើការក្នុងកសិដ្ឋានអង្គការសេដាក នេះ។ លោកថា មានសិស្សនិស្សិតជាង ១ពាន់នាក់ ដែលបានមកហាត់ការនៅកសិដ្ឋានអង្គការសេដាក ក្នុងនោះមាននិស្សិត ៥០នាក់ស្ម័គ្រធ្វើជាអ្នកគ្រប់គ្រងកសិដ្ឋាន។
លោកបន្តថា បច្ចុប្បន្នមាននិស្សិតច្រើននាក់មកពីសាលាកសិកម្មខេត្តកំពង់ចាម និងសាលាក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ កំពុងហាត់ធ្វើការក្នុងកសិដ្ឋានអង្គការនេះរយៈពេល ៦ខែ ដើម្បីសរសេរនិក្ខេបបទ (សារណា) បញ្ចប់ការសិក្សាពីជំនាញដាំស្រូវ ចិញ្ចឹមសត្វ ដាំបន្លែ ទុកដាក់គ្រាប់ពូជដំណាំ ជាដើម៖ «យើងមានកម្មវិធីពង្រឹងសមត្ថភាពទៅដល់យុវជនដែលចង់ចាប់យកមុខរបរកសិកម្ម ឬក៏ចង់ក្លាយទៅជាអ្នកដែលមានអាជីពធ្វើការងារក្នុងវិស័យកសិកម្មពិតប្រាកដ។ ពួកគាត់ជាទូទៅ យើងឲ្យទៅនៅរៀនហាត់ធ្វើការនៅក្នុងកសិដ្ឋានផ្ទាល់នេះរយៈពេល ៦ខែ។ ដល់ពេលគាត់ចប់សព្វគ្រប់ ៦ខែហើយ គាត់មានជម្រើសផ្សេងៗ។ ទី១ គាត់ទៅចាប់ផ្ដើមធ្វើកសិដ្ឋានខ្លួនឯងទៅតាមស្រុកកំណើត ឬនៅកន្លែងណាដែលគាត់យល់ថាសមស្រប។ ទី២ គាត់អាចទៅធ្វើការនៅកន្លែងផ្សេងៗតាមបទពិសោធន៍នេះទៅ ហើយជម្រើសមួយទៀត គឺអង្គការសេដាក ជួយគាំទ្រគាត់ដើម្បីឲ្យគាត់អាចទៅគ្រប់គ្រងកសិដ្ឋាននៅកន្លែងណាមួយ ដើម្បីឲ្យគាត់មានមុខរបរ និងប្រាក់ចំណូលអ៊ីចឹង»។
កញ្ញា ឈឹម ចាន់ធី អ្នកគ្រប់គ្រងសួនបន្លែក្នុងកសិដ្ឋានភូមិព្រៃក្ដួច ឃុំត្រពាំងក្រញូង ថ្លែងថា គាត់បានដាំបន្លែច្រើនប្រភេទក្នុងសួនទំហំជាង ២០អា។ គាត់បែងចែកដីជារងសម្រាប់ដាំខ្ទឹមស្លឹក ម្រះ ត្រសក់ ត្រប់វែង ជាដើម ដោយគាត់ចែកដាច់ដោយឡែកពីគ្នា ដើម្បីពិសោធតាមទ្រឹស្ដីកសិកម្ម។ កញ្ញា ឈឹម ចាន់ធី បន្តថា បច្ចេកទេសដាំម្រះថ្មីដែលមិនប្រើចំណារ តែសង់រោងគ្របដោយសំណាញ់ពីលើរង គឺជាបច្ចេកទេសថ្មីមួយ ដែលធ្វើឲ្យដៃម្រះតោងឡើងលឿន ហើយផ្តល់ផ្លែច្រើន ងាយស្រួលបេះ និងងាយថែទាំ៖ «ការងារអីក៏ដោយ សំខាន់តាមចំណង់ចំណូលចិត្ត ប៉ុន្តែគ្រាន់ថាដូចរកដោយកម្លាំង កម្លាំងចិត្ត ការងារអីក៏សុចរិតដែរ ជាពិសេសដូចការងារកសិកម្មអី យើងប្រើកម្លាំងដើម្បីទទួលផលពីដីពីកសិកម្មហ្នឹង។ ឪពុកម្តាយបានជំរុញខ្ញុំឲ្យរៀនហើយ ផ្តល់ជាលុយជាអី ការលើកទឹកចិត្ត ហើយបន្ទាប់មកដូចថា ខ្ញុំធ្វើអីបានលុយអ៊ីចឹង គាត់អត់មានបន្ទោសទេ មានតែអរថែម។ ដូចថាលើកទឹកចិត្តឲ្យនិស្សិតយើងរៀនកសិកម្មទៅ ដើម្បីជួយឲ្យប្រទេសយើងរីកចម្រើនខាងវិស័យកសិកម្មអ៊ីចឹង កុំឲ្យនាំបន្លែពីប្រទេសគេមក»។
ក្រៅពីយុវតី ឈឹម ចាន់ធី មានយុវនិស្សិតច្រើនទៀតកំពុងហាត់ធ្វើការ និងបានគ្រប់គ្រងកសិដ្ឋានរបស់អង្គការសេដាក ដែរ។ យុវជនមួយរូបទៀតឈ្មោះ ពៅ សុភា ជំនាញដាំស្រូវ ថ្លែងថា គាត់ពេញចិត្តនឹងការងារធ្វើស្រែ ក្រោយពីបញ្ចប់ការសិក្សាផ្នែកជំនាញកសិកម្មរបស់ខ្លួន។ យុវជនរូបនេះបន្ថែមថា គោលបំណងធំ គឺចង់អភិវឌ្ឍខ្លួនឲ្យក្លាយទៅជាកសិករគំរូផង និងជាម្ចាស់លើវិស័យកសិកម្ម ដែលប្រឆាំងការប្រើប្រាស់សារធាតុគីមីក្នុងចំណីអាហារផង៖ «ធ្វើនៅទីនេះពេលដែលយើងធ្វើ ប.វ.ស និងធ្វើតាមទម្លាប់ បើយើងប្រៀបធៀបគ្នាទៅ ប.វ.ស គឺពេលដែលស្រូវវាចេញ គឺវាចេញស្រុះ ហើយទំហំកួរវាប្រហាក់ប្រហែលគ្នា វាខុសពីស្រូវធ្វើតាមទម្លាប់។ ធ្វើតាមទម្លាប់កន្លែងណាល្អ កួរវារាងធំជាងគេទៅ បើកន្លែងណាមិនល្អវាតូច ហើយនៅលើក្រោមៗ ទាបខ្ពស់ៗ។ ប៉ុន្តែជាក់ស្តែង ខ្ញុំស្ទូងនៅទីនេះ ប.វ.ស គឺស្រូវហ្នឹងភាគច្រើនវាទុំស្មើ ហើយកម្ពស់ស្រូវអីនិយាយទៅវាខុសគ្នាតិចតួចបំផុត អ៊ីចឹងវាល្អ នៅពេលវាទុំ គឺវាស្រុះជាងយើងស្ទូងតាមទម្លាប់»។
ប្រធានអង្គការសេដាក លោកបណ្ឌិត យ៉ង សាំងកុមារ ផ្លែងថា ការចូលហាត់ធ្វើការក្នុងកសិដ្ឋានអង្គការសេដាក នេះមានលក្ខខណ្ឌ គឺនៅពេលរៀនចប់ ត្រូវបង្រៀនជំនាញកសិកម្មនេះទៅអ្នកដទៃ។ អង្គការសេដាក បានផ្តល់កន្លែងស្នាក់នៅ និងកម្រៃរកបានពីការដាំដំណាំ និងចិញ្ចឹមសត្វដែលពួកគេអាចលក់។ ក្រោយពីចប់ការអនុវត្តការងារនៅទីនោះ អង្គការសេដាក ទទួលពួកគេឲ្យបន្តអនុវត្តការងារកសិកម្ម និងគ្រប់គ្រងក្នុងកសិដ្ឋាន ប្រសិនបើសិស្សនិស្សិតដែលមកហាត់ការនោះ ស្ម័គ្រចិត្តចង់បន្តការអនុវត្ត៖ «អ៊ីចឹងដូចនៅត្រពាំងក្រញូង នោះ យើងមានក្រុមយុវជន ៤នាក់ ដែលគាត់ចប់បរិញ្ញាបត្រកសិកម្ម និងអភិវឌ្ឍន៍ជនបទ ក្នុងកសិដ្ឋានមានប្រុស ៣នាក់ និងយុវនារីម្នាក់នោះ។ អ៊ីចឹងយើងគាំទ្រឲ្យគាត់ធ្វើការរួមគ្នា ដើម្បីឲ្យគាត់គ្រប់គ្រងកសិដ្ឋាននេះ ហើយបានប្រាក់ចំណេញមក ឲ្យពួកគាត់យកមកទ្រទ្រង់ជីវភាពខ្លួនគាត់ហ្នឹង ហើយនិងជួយបង្កើតការងារនៅតាមតំបន់នោះ ព្រោះមានប្រជាពលរដ្ឋ អ្នកភូមិនៅក្បែរៗហ្នឹង គេមកធ្វើការធ្វើអីជាមួយគាត់អ៊ីចឹង»។
អង្គការសេដាក បានប្រកាសឲ្យយុវជនដែលមានចំណង់ចំណូលចិត្តចង់សិក្សាបន្ថែមពីបច្ចេកទេសកសិកម្ម ឲ្យទៅសាកសួរព័ត៌មានបន្ថែមនៅការិយាល័យអង្គការសេដាក ឬតាមរយៈទូរស័ព្ទលេខ ០៩២ ២៣២ ៤១៦៕
No comments:
Post a Comment