 |
| សំរាមដែលត្រូវគេចោលតាមផ្លូវនៅភ្នំពេញធ្វើឲ្យបាត់បង់អនាម័យ និងពិបាកប្រមូល។ ហេង ជីវ័ន |
ខ្មែរភាគច្រើននៅមិនទាន់ចេះដាក់សំរាមក្នុងធុង និងតម្រង់ជួរនៅឡើយ
Thu, 10 March 2016 ppp
ពាក្យមួយឃ្លាដែលជនជាតិខ្មែរយើងចារទុកក្នុងដួងចិត្ត និងជារឿយៗប្រកាសប្រាប់ពិភពលោកនោះគឺ «ខ្ញុំមានមោទនភាពណាស់ដែលបានកើតជាខ្មែរ»។
មោទនភាពនោះពោលគឺព្រោះខ្មែរយើងជាជាតិសាសន៍ដែលធ្លាប់មានអារ្យធម៌ឧត្តុង្គឧត្តមជាងគេនៅអាស៊ីខ្មែរជាអ្នកកសាងប្រាសាទដែលមានក្បាច់រចនាមហិមាគ្មានពីរនៅលើលោកហើយពូជពង្សខ្មែរយើងនេះឯងជាអ្នកបង្កើត «លេខសូន្យ» សម្រាប់ជាប្រយោជន៍នៃការប្រើប្រាស់ផ្សេងៗ។ល។ ពាក្យមួយឃ្លានេះបង្កប់ន័យជ្រាលជ្រៅណាស់ក៏ប៉ុន្តែសួរថាតើឥរិយាបថរបស់ជនជាតិខ្មែរយើងសម័យទំនើបនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំងពីមោទនភាពនោះដល់កម្រិតណាហើយ?
បើយើងសង្កេតមើលលើបណ្តាញសង្គមវិញគឺប្រាកដជាឃើញអ្នកជាតិនិយមខ្មែរគ្រប់ប្រភេទ និងស្រទាប់វណ្ណៈរាប់តាំងពីអ្នកមានរហូតដល់អ្នកក្រ។
ក្រុមខ្លះចោទ និងជេរគេថា «អាឆ្កែយួន ឬអាឈាមឆ្កែ» ដោយគ្រាន់តែគេមានទស្សនៈក្នុងការអភិវឌ្ឍជាតិ និងនិន្នាការនយោបាយមិនដូចក្រុមខ្លួននេះមិនទាន់រាប់បញ្ចូលក្រុមជាតិនិយមជ្រុលខ្លះដែលប្រកាសសុខចិត្តចូលរួមសមរភូមិប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងពួកជ្រុលនិយមអ៊ិស្លាម (IS) បើសិនណាជាស្តេចសង្គ្រាមអាមេរិកយកកោះត្រល់ពីយួនមកឲ្យខ្មែរគ្រប់គ្រងវិញនោះផង។
ប៉ុន្តែបើយើងសង្កេតមើលឲ្យស៊ីជម្រៅទើបដឹងថាជាតិនិយមរបស់ជនជាតិយើងគឺមានតែលើបបូរមាត់តែប៉ុណ្ណោះដែលខុសពីជនជាតិដទៃដែលគេស្រឡាញ់ជាតិអស់ពីបេះដូង។ អ្នកខ្លះស្រែកក្តែងៗថាស្រឡាញ់ជាតិណាស់តែកុំថាឡើយឲ្យគាត់ចេះដាក់សំរាមក្នុងធុងសូម្បីតែឈរតម្រង់ជួរឲ្យបានត្រឹមត្រូវក៏មិនចេះផងនេះមិនរាប់បញ្ចូលទាំងការមិនឲ្យតម្លៃផលិតផល និងសេវាកម្មជាតិខ្លួនឯងទេ។
នៅមុខព្រះបរមរាជវាំងតាមសួនច្បារសាធារណៈតំបន់រមណីយដ្ឋានធម្មជាតិ និងប្រវត្តិសាស្ត្រនានាដែលជាកន្លែងជាទីមនោរម្យ និងទឹកដីជាទីសក្ការៈនោះបែរជាពោរពេញទៅដោយសំរាមទៅវិញហើយអ្នកដែលចោលសំរាមពាលវាលពាសកាលនេះមិនមែនជនជាតិឯណាក្រៅតែពីអ្នកស្នេហាជាតិខ្មែរនោះទេ។ ជារឿយៗតែងតែឃើញជនបរទេសដូចជាជនជាតិជប៉ុន និងកូរ៉េ ដើរសម្អាត និងរើសសំរាមទៅវិញតើការដែលចេះឈរតម្រង់ជួរ និងដាក់សំរាមក្នុងធុងត្រូវចាំបាច់ឲ្យរដ្ឋាភិបាលបង្កើតសាលាបង្រៀនឬយ៉ាងណា?
ក្រុមអ្នកមានទ្រព្យតែក្រសីលធម៌ខ្លះប្រឹងប្រែងបញ្ជូនកូនទៅរៀននៅសាលាថ្លៃៗតម្លៃខ្ទង់ម៉ឺនដុល្លារដោយសង្ឃឹមថាកូនខ្លួននឹងមានអនាគតល្អ។ ក្រុមនេះមានលុយទិញឡានជិះតម្លៃខ្ទង់ម៉ឺនដុល្លារតែអន់មារយាទហើយជារឿយៗពេលស៊ីចុកហើយតែងតែបើកកញ្ចក់ឡានទម្លាក់សំរាមខ្លួនមកលើផ្លូវសាធារណៈឲ្យអ្នកក្រីក្រ និងរៀនសូត្របានតិចតួចដូចបងៗ និងពូមីងធ្វើការនៅក្រុមហ៊ុនស៊ីនទ្រីរើសដោយគ្មានសេចក្តីអៀនខ្មាសទៅវិញ។ ក្រុមនេះមានលុយដើរស៊ីចាយនៅបរទេសដែរ តែបែបមិនមើលថាស្រុកទេស និងរបៀបរបបប្រជាជនគេយ៉ាងណាទេទើបនៅតែមិនចេះដាក់សំរាមក្នុងធុងនៅឡើយ។
ក្រុមខ្លះទៀតពូកែខាងបោសសំរាមពីផ្ទះខ្លួនទម្លាក់មកលើផ្លូវ ឬដាក់ចូលក្នុងលូធ្វើមិនដឹងបើនិយាយឲ្យស្រួលស្តាប់ទៅគឺ «ឲ្យតែផ្ទះអញស្អាតចង់អ្នកណាស្អុយស្លាប់ក៏ស្លាប់ទៅ»។ រីឯក្រុមកំពូលមនុស្សខ្លះនោះពូកែតែចោទអ្នកនេះ ឬអ្នកនោះថាជាមូលហេតុនៃការដែលខ្លួនចេះតែបោះសំរាមចោលពាលវាលពាសកាលទៅវិញ។ ក្រុមនេះលើកឡើងថាមកពីរដ្ឋាភិបាល និងស្ថាប័នដែលពាក់ព័ន្ធអសមត្ថភាពហើយបរាជ័យក្នុងការដាក់ធុងសំរាមឲ្យបានច្រើននៅតាមទីសាធារណៈ និងរមណីយដ្ឋានផ្សេងៗទើបធ្វើឲ្យខ្លួន និងពលរដ្ឋដទៃទៀតបោះសំរាមចោលពាសវាលពាសកាលបែបនេះ។ សួរថាតើប្រទេសណាដាក់ធុងសំរាមស្អេកស្កះនៅទីសាធារណៈនោះ?
បើយើងនិយាយពីរឿងតម្រង់ជួររង់ចាំសេវាកម្មវិញគឺស្ទើរតែរកពាក្យមកបរិយាយគ្មានឡើយ។ នៅតាមស្ថាប័នរដ្ឋពិសេសការិយាល័យធ្វើលិខិតឆ្លងដែនកន្លែងធ្វើអត្តសញ្ញាណប័ណ្ណ និងក្រសួងមន្ទីរមួយចំនួនវិញអ្នកដែលមកមុនតែគ្មានលុយ ឬបក្ខពួកប្រាកដជាទទួលបានសេវាកម្មក្រោយគេហើយ។ ជាការពិតនេះមិនមែនទើបតែកើតមានឡើយហើយក៏មិនកើតមានតែក្នុងស្ថាប័នរដ្ឋមួយចំនួន ឬរវាងអ្នកមាន និងអ្នកក្រឡើយសូម្បីតែក្នុងចំណោមសិស្ស និស្សិត បញ្ញវន្ត និងលោកសង្ឃដែលតែងតែមានគំនិតហូរដូចទឹកស្តីពីលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ និងនីតិរដ្ឋនោះក៏មិនចេះឈរតម្រង់ជួរដែរកន្លងមក។
ការមិនចេះឈរតម្រង់ជួរនេះបានឆ្លងរាលដាលដូចជាជំងឺដល់ការធ្វើចរាចរណ៍នៅលើដងផ្លូវដែលទាំងឡាន ទាំងម៉ូតូជាពិសេសក្រុមកង់បីបើកបំពានគ្នាទៅវិញទៅមករហូតដល់ក្រុមខ្លះបើកឡើងលើផ្លូវអ្នកដើរ និងសួនច្បារដើម្បីតែឲ្យបាននៅមុខគេ។ ទង្វើនេះមិនត្រឹមតែធ្វើឲ្យខូចសណ្តាប់ធ្នាប់សាធារណៈប៉ុណ្ណោះទេតែថែមទាំងអាប់ឱនដល់កិត្តិយសជាតិខ្មែរយើងផងដែរ។
ជាការពិតវាមិនចម្លែកទេចំពោះជនជាតិខ្មែរយើងនៅសម័យទំនើបនេះទេដែលនិយមបង្អួតគ្នានូវសម្ភារថ្លៃៗម៉ូដឡានស៊េរីថ្មីទំនើបៗ និងផ្ទះវីឡាប្រណីតៗតែមិនសូវគិតគូរពីរឿងឥរិយាបថ និងក្រមសីលធម៌របស់ខ្លួនក៏ដូចជាកូនចៅទៅវិញ។ ការដែល «តម្លៃសង្គម» របស់ខ្មែរយើងធ្លាក់ចុះខ្សោយបែបនេះជារឿយៗយើងតែងតែឮពាក្យដោះសាទម្លាក់កំហុសយ៉ាងនេះ ឬយ៉ាងនោះទៅលើរបបខ្មែរក្រហមជាជាងការប្រឹងប្រែងពង្រឹងឡើងវិញនូវតម្លៃសង្គមក៏ដូចជាក្រមសីលធម៌របស់ខ្លួន។
នៅស្រុកសៀមដែលអ្នកជាតិនិយមខ្មែរខ្លះតែងតែជេរគេថា «អាចោរប្លន់ដីខ្មែរ» នោះគឺមានរបៀបរបបណាស់។ គ្រាន់តែខេត្តប៊ូរីរ៉ាត់ដែលឆ្ងាយពីទីក្រុងបាងកកផងក៏ការរៀបចំរបស់គេមានសណ្តាប់ធ្នាប់ហើយពលរដ្ឋរបស់គេមិនស៊ីចុកហើយបោះសំរាមចោលពាសវាលពាសកាលដូចយើងនោះឡើយ។ នៅតាមមុខផ្ទះគេនីមួយៗមានដាក់ធុងសំរាមធ្វើពីធុងស្ពេត្រូលមានដៃដើម្បីសម្រួលដល់កម្មករសម្អាតប្រមូលសំរាមដាក់ក្នុងឡាន។
រីឯនៅជប៉ុនវិញធុងសំរាមនៅតាមសួនច្បារ និងទីធ្លាសាធារណៈមិនសូវមានទេពោលគឺត្រូវបានដកចេញតាំងតែពីឆ្នាំ ១៩៩៥ មកម្ល៉េះហើយភាគច្រើនយើងឃើញគេសរសេរលើបដាថា «កុំចោលសំរាមនៅទីនេះ! សូមយកទៅផ្ទះអ្នកវិញ»។ ការធ្វើបែបនេះគឺចង់ឲ្យជនជាតិគេមានការទទួលខុសត្រូវខ្ពស់ចំពោះខ្លួនឯង និងចូលរួមចំណែកក្នុងការការពារបរិស្ថានរបស់ប្រទេសជាតិគេក៏ដូចជាដើម្បីសុវត្ថិភាពសាធារណៈផងដែរ។
ជាការពិតជាតិសាសន៍ និងប្រទេសនីមួយៗតែងតែមាននូវជនអាត្មានិយមដែលចូលចិត្តតែកេងចំណេញពីជាតិ។ ជាការឆ្លើយតបរដ្ឋអំណាចប្រទេសគេប្រើកណ្តាប់ដៃដែកអនុវត្តច្បាប់ដាក់កំហិតក្រុមនេះលក្ខណៈបែបចាប់បង្ខំតាមរយៈការផាកពិន័យ និងបែបបទផ្សេងៗទៀត។ ឧទាហរណ៍ដូចជានៅជប៉ុន និងនៅតាមប្រទេសលោកខាងលិចមួយចំនួនមានក្រុមហ៊ុន និងក្រុមអាត្មានិយមខ្លះកេងចំណេញដោយយកកាកសំណល់ និងសំរាមរបស់ខ្លួនទៅដាក់ក្នុងធុងសំរាមសាធារណៈ ឬមិនបានវេចខ្ចប់ទៅតាមការណែនាំរបស់អាជ្ញាធរមានសមត្ថកិច្ចឡើយ។ ជាដំណោះស្រាយសាលាក្រុងគេដាក់លក់ធុងសំរាម និងតម្រូវឲ្យទិញសម្រាប់ជាលក្ខណៈគ្រួសារ ឬធុងសំរាមសម្រាប់ជាលក្ខណៈអាជីវកម្ម។ ជនណាដែលមិនគោរពតាមសារាចរនេះនឹងត្រូវទទួលការផាកពិន័យហើយបើអ្នកណាមិនវេចខ្ចប់សំរាមដាក់ក្នុងធុងឲ្យបានត្រឹមត្រូវនោះទេកម្មករប្រមូលសំរាមនឹងមិនប្រមូលយកសំរាមពីមុខផ្ទះនោះឡើយ។
ឯនៅប្រទេសយើងវិញចំណាត់ការ និងគោលនយោបាយខាងលើដូចជាមិនទាន់មាន និងត្រូវបានអនុវត្តនៅឡើយទេ។ យោងទៅលើគេហទំព័ររបស់ក្រុមហ៊ុនស៊ីនទ្រីមានសំរាមយ៉ាងហោចណាស់ប្រហែល ១៦០០ តោនដែលខ្លួនប្រមូលប្រចាំថ្ងៃហើយក្រុមហ៊ុននេះជួលកម្មករប្រមាណ ១១៩០ នាក់ដើម្បីបំពេញការងារដ៏ពិបាកមួយនេះខណៈដែលប្រាក់បៀវត្សរ៍របស់ពួកគាត់គឺតិចតួចណាស់ពោលគឺចន្លោះពី ៣០ ម៉ឺន ទៅ ៤០ ម៉ឺនរៀលតែប៉ុណ្ណោះ។
តែជារឿយៗយើងឮការស្តីបន្ទោសពីសំណាក់សាធារណជនក៏ដូចជាសាលាក្រុងភ្នំពេញថាក្រុមហ៊ុនមួយនេះមិនមានសមត្ថភាពពេញលេញដើម្បីប្រមូលសំរាមឲ្យបានស្អាត និងទៀងទាត់នៅទីក្រុងភ្នំពេញឡើយ។ ជាការពិតថាការប្រមូលសំរាមនៅទីក្រុងភ្នំពេញ ឬកន្លែងផ្សេងទៀតនៅមានកម្រិតតែបើយើងសង្កេតមើលឲ្យស៊ីជម្រៅគឺយើងប្រាកដជាពិបាកនឹងធ្វើការស្តីបន្ទោសទៅលើក្រុមហ៊ុននេះតែម្នាក់ឯងណាស់ព្រោះកន្លងមកខ្វះការសហការពីសាធារណជន និងស្ថាប័ន្ធពាក់ព័ន្ធ។
ឧទាហរណ៍ដូចជាបើទោះបីជាកន្លងមកមានការចេញសារាចរក្នុងការផាកពិន័យជនណាដែលបោះចោលសំរាមនៅទីធ្លាសាធារណៈក្តីក៏ការអនុវត្តវិធានការនេះមិនត្រូវបានរឹតបន្តឹងឡើយហើយដែនសមត្ថកិច្ចថាតើស្ថាប័នមួយណាដែលមានតួនាទីក្នុងការអនុវត្ត និងរឹតបន្តឹងវិធាននេះក៏ដូចជាមិនច្បាស់លាស់ដែរ។
ជាការពិតក្រៅតែពីបំរាមខាងលើក្រសួងពាក់ព័ន្ធក៏បានប្រឹងប្រែងខ្លះដែរដូចជាការបង្កើតឲ្យមានកម្មវិធី «ទីក្រុងស្អាត» ដែលមានគណៈកម្មការជាតិវាយតម្លៃទីក្រុងស្អាតហើយខេត្តក្រុងនីមួយៗនឹងត្រូវបានវាយតម្លៃ និងដាក់ពិន្ទុដោយគណៈកម្មការមួយនេះហើយពេលថ្មីៗនេះតារាចម្រៀងមួយចំនួនត្រូវបានទទួលងារជា «ឯកអគ្គរាជទូតសុច្ឆនៈទីក្រុងស្អាត» ដែលនេះនឹងជាផ្នែកមួយនៃកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់រដ្ឋាភិបាល និងក្រសួងពាក់ព័ន្ធក្នុងការកែលម្អសោភណភាពខេត្តក្រុង និងតំបន់ទេសចរណ៍ផ្សេងៗទៀតដើម្បីទាក់ទាញភ្ញៀវទេសចរ។
កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងនេះប្រពៃណាស់ក៏ប៉ុន្តែមិនទាន់ជាមានប្រសិទ្ធភាព និងឆ្លើយតមទៅនឹងស្ថានភាព និងឥរិយាបថរបស់ជនជាតិយើងនៅឡើយទេ។ សំរាមនៅតែជាបញ្ហាប្រឈមហើយក្រុមឆ្លៀតឱកាសមួយចំនួនធំនៅតែអាចបង្ហូរកាកសំណល់ខ្លួនចូលក្នុងទន្លេ និងសមុទ្រហើយក្រុមហ៊ុនសាងសង់ខ្លះទៀតនៅតែអាចយកសំណល់របស់ខ្លួនមកចាក់លើផ្លូវសាធារណៈដែលស្ទើរតែក្លាយជាប្រពៃណីរបស់ក្រុមនេះទៅហើយ។ ជាដំណោះស្រាយក្រសួងពាក់ព័ន្ធ និងសាលាក្រុងគួរណាស់តែចាត់វិធានការក្តៅចំពោះម្ចាស់ក្រុមហ៊ុន សហគ្រាស អាជីវករ និងពលរដ្ឋណាដែលនៅតែបំពានលើបំរាមនេះ។
ឧទាហរណ៍ដូចជាសាលាក្រុង និងក្រុមហ៊ុនស៊ិនទ្រីអាចយកការអនុវត្តរបស់ប្រទេសជប៉ុន និងបណ្តាប្រទេសលោកខាងលិចខ្លះមកអនុវត្តដោយដាក់លក់ធុងសំរាមសម្រាប់លក្ខណៈគ្រួសារ និងលក្ខណៈអាជីវកម្មដែលអាចនឹងជួយបង្កើនចំណូលទៅក្នុងថវិការជាតិក៏ដូចជាសម្រួលដល់ការងាររបស់កម្មករប្រមូលសំរាមរបស់ខ្លួនផងជាពិសេសជាងនេះទៅទៀតទាំងសាលាក្រុង និងក្រុមហ៊ុនក៏អាចមានលទ្ធភាពដំឡើងប្រាក់ខែដល់កម្មករប្រមូលសំរាមដើម្បីសម្រួលដល់ជីវភាពរស់នៅរបស់ពួកគាត់ឲ្យបានសមរម្យផងដែរ។
បន្ថែមលើនេះទៀតក្រសួងពាក់ព័ន្ធ និងសាលាក្រុង ឬខេត្តគួរតែតាមដានឲ្យបានដិតដល់ដើម្បីធានាថាម្ចាស់សហគ្រាស និងអាជីវកម្មគ្រប់ប្រភេទនឹងមិនបង្ហូរកាកសំណល់របស់ខ្លួនចូលទន្លេ ឬសមុទ្រឡើយ។ ចំពោះអ្នកណាដែលមិនគោរពតាមការណែនាំនេះស្ថាប័នមានសមត្ថកិច្ចគួរតែធ្វើការផាកពិន័យឯក្រុមហ៊ុនប្រមួលសំរាមអាចធ្វើការផ្អាក ឬមិនប្រមួលសំរាមពីស្ថាប័ន ឬផ្ទះបុគ្គលនោះតែម្តងរហូតទាល់តែគេគោរពតាមសេចក្តីណែនាំ។
បន្ថែមពីលើនេះទៀតក្រសួងមានសមត្ថកិច្ចគួរណាស់តែរៀបចំការប្រកួតប្រជែង និងវាយតម្លៃប្រចាំឆ្នាំទៅដល់គ្រឹះស្ថានសាធារណៈ និងឯកជនទាក់ទងនឹងកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ពួកគេក្នុងការចូលរួមសំអាតក៏ដូចជាការពារបរិស្ថាន។
កម្មវិធីនេះនឹងកាន់តែលើកទឹកចិត្តដល់ស្ថាប័នដែលមានឆន្ទៈខ្ពស់ឲ្យខិតខំបន្ថែមទៀតឯអ្នកដែលមិនទាន់បានធ្វើអាចនឹងមានការភ្ញាក់រឭក។ ការវាយតម្លៃនេះគួរតែត្រូវបានធ្វើឡើងដោយសុក្រឹត និងស្មើភាពគ្នាជាជាងការឲ្យប័ណ្ណសរសើរ និងវាយតម្លៃល្អទៅតែតាមការនឹកឃើញ ឬតាមរយៈបក្ខពួកខ្លួនព្រោះកន្លងមកខណ្ឌខ្លះដែលមិនខ្វល់រឿងស្អីសោះហើយសុទ្ធតែសំរាមនោះក៏ត្រូវទទួលបានចំណាត់ថ្នាក់ជា «ទីក្រុងស្អាត» ហ្នឹងគេដែរ។
ឯក្រុមហ៊ុនខ្លះទៀតនោះយកតែផ្លូវសាធារណៈធ្វើជាចំណតអតិថិជនខ្លួនសោះក៏បានប័ណ្ណសរសើរពីរាជរដ្ឋាភិបាលដែរ ដែលនេះមិនខុសអ្វីពីនិស្សិតក្រីក្រដែលរៀនពូកែបែរជាត្រូវបង់ថ្លៃសាលាឯនិស្សិតខ្ជិលរៀនមិនកើតហើយជិះឡានទំនើបមករៀនបែរជាទទួលបានអាហារូបករណ៍រៀនមិនអស់លុយទៅវិញ។
ជារួមសង្គមជាតិមួយរឹងមាំគឺដោយសារមានការចូលរួមយ៉ាងសកម្ម និងប្រកបដោយការទទួលខុសត្រូវពីសំណាក់ប្រជាពលរដ្ឋនោះឯង។ ការជួយអភិវឌ្ឍជាតិគឺមិនចាំបាច់ទាល់តែទៅបើកគណបក្សនយោបាយខ្លួនឯងឡើយ ឬក៏ទាល់តែទៅដុតកង់ឡានទាមទារឲ្យអ្នកនយោបាយរូបណាបកស្រាយរឿងគាត់មាន ឬមិនមានស្រីនោះទេតែតាមរយៈសកម្មភាពតួចៗដែលមានប្រយោជន៍ដល់សង្គមរបស់យើងនេះឯង។ ការងារអភិវឌ្ឍជាតិជាការងាររួមហើយប្រទេសជាតិយើងមានសោភណស្រស់ស្អាតគឺដោយសារមានការចូលរួមរបស់យើងជាពលរដ្ឋទាំងអស់គ្នាមិនមែនពឹងផ្អែកតែលើសាលាក្រុង ឬខេត្ត និងក្រុមហ៊ុនស៊ីនទ្រីនោះទេ។
ជាតិសាសន៍ដទៃទៀតគេទៅដល់ភពព្រះចន្ទ្រហើយឯអ្នកជិតខាងយើងដែលយើងតែងតែជេរគេថា «អាចោរសៀម ឬអាចោរយួន» នោះគេចេះធ្វើរថក្រោះ និងយន្តហោះអស់ហើយនិយាយឲ្យស្រួលស្តាប់ទៅនៅតែជនជាតិយើងទេតើដែលមិនចេះធ្វើអ្វីសោះសូម្បីតែការដាក់សំរាមក្នុងធុង ឬឈរតម្រង់ជួរ។ បើគ្រាន់តែរឿងតូចតាចដូចជាការដាក់សំរាមក្នុងធុង និងឈរតម្រង់ជួរយើងមិនទាំងចេះធ្វើផងតើសមទេដែលយើងអួតប្រាប់ពិភពលោកថាយើងជាពួជអ្នកសាងអង្គរនោះ?
ស៊ិន សុផារិទ្ធ ជានិស្សិតឆ្នាំទី ៤ ផ្នែកទំនាក់ទំនងអន្តរជាតិ
sopharithmfaic@gmail.com
No comments:
Post a Comment